کاک صلاح عزيز،
سپاس براي ابراز لطف و توضيحات‌تان.
اينکه‌ خواست آموزش زبان مادري در کردستان به يک خواست تحرک‌زا مبدل نگشته‌ است، به عقيده‌ي من مي‌تواند همچنين‌ به رويکرد »ماکسيماليستي« ما و به‌ جايگاه‌ ضعيف مبارزه‌ي مدني براي زيرخواسته‌هاي ما در کردستان بر‌گردد:
اساساً در کردستان طرح خواستهاي کمتر از خودمختاري (ديروز) و فدراليسم (امروز) چندان موضوعيت و جانبداري ندارد و همه‌ چيز را به‌ فرداي تغيير نظام سياسي و دستيابي به‌ خواستهاي فوق‌الذکر موکول کرده‌ايم و اين درحاليست که‌ خواست آموزش زبان مادري آن چنان بديهي و منطقي است که علي‌القاعده‌ مي‌بايست در همين ساختار سياسي هم تحقق‌پذير باشد. براي نمونه‌ سلطنت‌طلبان و غالب »ملی‌گرا«هاي خارج از کشور هم امروزه‌ که‌ در اپوزيسيون هستند، حال صادقانه‌ يا عوام‌فريبانه،‌ امر »آموزش زبان مادري اقوام در کنار زبان فارسي« (!) برايشان بديهي شده‌ است. نبايد فراموش کنيم که‌ خواست آموزش (به)‌ زبان مادري يک حق پايه‌ي، جزو حقوق بشر و طبق قوانين بسياري از کشورهاي دنيا يک حق شهروندي، بنابراين فردي، مي‌باشد و نه‌ گروهي. لذا دستيابي به‌ آن در يک نظام متمرکز هم ميسر است. اين حق در کشورهاي اسکانديناوي حتي براي مهاجرين هم به‌ رسميت شناخته‌ شده‌ است، هر چند که‌ آنها نظامهاي کم يا بيش متمرکز هستند.

محتملاً يکي از علل ديگر چنين وضعيتي شرايط سياسي و امنيتي کردستان مي‌باشد. واقعيت اين است که در کردستان همه‌ چيز سياسي است و اين، حساسيتهاي بجا يا نابجايي را در ارگانهاي امنيتي حاکميت که‌ سکان قدرت سياسي را در کردستان در دست دارند، برمي‌انگيزد. لذا ريسک اقدام براي تحقق چنين خواسته‌اي خيلي کمتر از کار سياسي ـ تشکيلاتي براي احزاب اپوزيسيون نيست. يقيناً مردم مي‌گويند موقعي که‌ سيمان‌کاري و موزائيک کردن دوروبر آرامگاه حسن زيرک بيش از دو دهه‌ بطول بيانجامد؛ موقعي که‌ برنامه‌ريزي راديو و تلويزيون مهاباد که منطقة وسيعي را تحت پوشش قرار مي‌دهد، هنوز هم بعد از 28 سال نه‌ مهابادي است، نه‌ آن چنان کُردي و نه‌ بر طبق اعتقادات مذهبي مردم اين منطقه‌ که سني مذهب هستند، موقعي که‌ در کرمانشاه‌ گرفتن اجازه‌ براي انتشار نشريه‌ي کردي ـ فارسي کار حضرت فيل است (نگاه کنيد به سرمقالة شماره‌ي نخست نشرية »اورامان«)، موقعي که شايد‌ نصف فارق‌التحصيلان ما ليسانسيه‌ي زبان فارسي دارند، ولي حتي چند واحد دانشگاهي درست و حسابي زبان کردي وجود ندارد، چه‌ رسد به‌ اينکه‌ فارق‌التحصيل زبان کردی داشته‌ باشيم، موقعي که‌ دولت خود براي اجراي بند بسيار ضعيف و مبهم مربوط به‌ آزادي آموزش زبان مادري پس از 28 سال هنوز ارزشي قائل نيست، ... ديگر فعاليت براي خواست بزرگتري چون آموزش به‌ زبان کردي چه‌ حاصلي مي‌تواند داشته‌ باشد.
همة اين شرايط و بسي ديگر مانع از بوجود آمدن يک جنبش مدني حول شعارهاي فرهنگي و صنفي شده‌اند.
يقيناً بخشي از اين کاستي به خود ما برمي‌گردد، اما بخش بسيار بزرگتر آن به‌ شرايطي که‌ ما در آن نقش نداشته‌ايم و زائده‌ يا دست کم معلول سياستهاي حاکميت در کردستان بوده‌اند.
موفق باشي
ناصر